Cechy chodu fizjologicznego

Cechy chodu fizjologicznego dokładnie opisują, jak powinien wyglądać prawidłowy chód zdrowego człowieka. Mimo, iż charakteryzuje się on pewną zmiennością – zdefiniowano pewien wzorzec. Aby człowiek mógł chodzić, jego układ ruchu musi spełniać następujące wymagania:

utrzymywać ciężar całego ciała w fazie pojedynczego podparcia – zarówno na prawej jak i na lewej kończynie dolnej;
zachować równowagę w fazie pojedynczego podparcia – zarówno w warunkach statycznych jak i w dynamicznych;
wykonać wymach kończyny dolnej do punktu, w którym będzie zdolna przejąć ciężar ciała;
wygenerować moc wystarczającą do poruszania kończynami i przemieszczania tułowia.

Prawidłowy chód charakteryzuje się tym, że jest:

Dwunożny – do poruszania się człowiek wykorzystuje obie kończyny dolne jednocześnie.
Naprzemienny – zsynchronizowane ruchy kończyn dolnych.
Przedsiębieżny – ruch następuje do przodu, przed siebie.
Symetryczny – zarówno lewa jak i prawa strona ciała człowieka równo ze sobą współpracują.
Harmonijny:
– izometryczny (taka sama długość kroków);
– izochroniczny (taki sam czas trwania kroków);
– izotoniczny (takie samo napięcie mięśni w obu kończynach dolnych).

Zobacz również: Fazy chodu.

Determinanty (wyznaczniki chodu)

Do cech chodu prawidłowego można zaliczyć jego wyznaczniki, które szczegółowo opisują jak powinien wyglądać każdy etap chodu.

skręty miednicy w płaszczyźnie poziomej – jest to określenie prawidłowego ustawienia miednicy oraz stawów biodrowych w płaszczyźnie poprzecznej w fazie podwójnego podparcia. W momencie wysunięcia nogi wykrocznej ku przodowi miednica podąża za tym ruchem i wysuwa swoją wykroczną stronę delikatnie do przodu. Ruch odbywa się w obu stawach biodrowych, ponieważ proces jest zawsze symetryczny. Można podsumować, że skręcanie się miednicy wydłuża krok;
pochylenie miednicy w płaszczyźnie czołowej – określa ustawienie miednicy oraz stawów biodrowych w płaszczyźnie czołowej. Jest to związane z faktem, że podczas chodu miednica ustawia się lekko skośnie, opada w stronę kończyny przenoszonej. Przed większym opadaniem w kierunku kończyny przenoszonej miednicę zabezpiecza napięcie mięśnia pośladkowego średniego po stronie przeciwnej;
ruchy boczne miednicy – wynika z naprzemiennego obciążania kończyn dolnych, ponieważ miednica podąża w kierunku nogi podporowej. Tego rodzaju ruchy najbardziej widoczne są podczas powolnego chodu;
zgięcie w kolanie podczas fazy podporu – to wielkość kąta zgięcia stawu kolanowego kończyny podporowej w fazie pełnego obciążenia;
skrócenie czynnościowe kończyny w fazie przenoszenia – opisuje wymaganą wielkość skrócenia czynnościowego kończyny dolnej w fazie przenoszenia. Skrócenie odbywa się we wszystkich stawach kończyny dolnej (staw biodrowy, staw kolanowy, staw skokowo-goleniowy). Aby chód był prawidłowy kolano musi mieć możliwość zgięcia do 65 stopni;
ruchy stopy i stawu skokowo-goleniowego w płaszczyźnie strzałkowej.

Dodatkowo prawidłowy chód powinien być izochroniczny, izometryczny i izotoniczny. Izochronia mówi o równym czasowo obciążaniu lewej i prawej nogi, izometria wskazuje na wykonywanie równej długości kroków zarówno prawą jak i lewą nogą, z kolei izotonia polega na odpowiedniej koordynacji ruchów kończyn górnych i tułowia z ruchami nóg.

Chód patologiczny

Patologiczne wzorce chodu mogą występować pojedynczo lub w różnego rodzaju kombinacjach. Studiując go, należy pamiętać, że każde zaburzenie ruchowe może wynikać z dwóch potencjalnych przyczyn.

Pierwszą z nich jest fakt, że dana osoba może nie posiadać wyboru i jest zmuszona do podejmowania aktywności w sposób niewłaściwy przez osłabienie, deformację lub spastyczne napięcie mięśni. Drugą przyczyną jest kompensacja określonego wzorca ruchu wykorzystywana w celu zniwelowania innego problemu, którego należy bezwzględnie i szybko zidentyfikować.

Polecane produkty:

Bibliografia

Whittle M., Levine D., Richards J., Analiza chodu, Wydawnictwo Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2014.

Last Updated on 30 maja 2024 by Kamil Maka