Chód móżdżkowy to chód na szerokiej podstawie, z szeroko rozstawionymi kończynami dolnymi. Cechuje się znaczną chwiejnością i tendencją do upadania.
Chód móżdżkowy – występowanie
Chód móżdżkowy występuje zwykle u osób chorych na stwardnienie rozsiane, a także w ostrym zatruciu alkoholem oraz w chorobach móżdżku. Inne, typowe przyczyny obejmują:
- guz tylnego dołu czaszki;
- dziedziczne ataksje móżdżkowe;
- stosowanie leków przeciwpadaczkowych;
- choroby naczyniowe, np. niedokrwienie, krwotok czy malformacje tętniczo-żylne;
- móżdżkowy zespół paranowotworowy.
Chód móżdżkowy – jak wygląda?
W przypadku uszkodzenia robaka móżdżku następuje odchylenie tułowia ku tyłowi, a w przypadku uszkodzenia półkuli móżdżku tendencja do padania w stronę uszkodzoną. Tułów nie podąża zatem za kończynami dolnymi, ale pozostaje niejako w tyle.
Pacjenci, u których występuje ataksja móżdżkowa, stoją i chodzą chwiejnie, jakby byli pijani. Szybko zaczynają kompensować zaburzenia równowagi poprzez stosowanie chodu na szerokiej podstawie, z szeroko rozstawionymi stopami. Krok jest nieregularny, tułów kołysze się, a pacjent może zbaczać w jedną ze stron.
Przy słabo wyrażonej ataksji jedynym przejawem zaburzeń chodu może być trudność w chodzeniu „stopa za stopą” w linii prostej (chód tandemowy).
Testy wykonywane przy chodzie móżdżkowym
Badając chód (zwłaszcza, jeśli wykazuje on objawy chodu móżdżkowego) należy również wykonać próbę Romberga, próbę chodu po linii, a także próbę kroków Unterbergera. Testy te zostały opisane poniżej.
Próba chodu po linii
Badanemu poleca się wykonać kilka kroków po linii narysowanej na podłożu stawiając stopę przed stopą. Jego oczy powinny kierować się ku górze. Następnie czynność tą powtarza się z zamkniętymi oczami.
Jeśli uszkodzony jest aparat przedsionkowy, pacjent nie może utrzymać kierunku chodu, zbacza lub zatacza się w stronę uszkodzenia.
Próba kroków Unterbergera
Pacjentowi poleca się wykonanie z zamkniętymi oczami około 50 kroków w miejscu, przy wysokim unoszeniu kolan. Zbaczanie przekraczające wyjściowy kierunek o ponad 45 stopni sugeruje patologię móżdżku.
Próba Romberga
Wykonuje się ją zarówno z otwartymi, jak i z zamkniętymi oczami. Pacjent staje ze złożonymi stopami, kończynami górnymi uniesionymi przed sobą do 90 stopni. Ważne, by stawy łokciowe były wyprostowane.
Próba jest pozytywna, gdy badany chwieje się lub nie jest w stanie utrzymać przyjętej postawy i upada. Dodatni wynik próby może świadczyć o uszkodzeniu aparatu przedsionkowego lub móżdżku. Z kolei ujemna próba przy oczach otwartych i dodatnia przy zamkniętych przemawia za uszkodzeniem sznurów tylnych rdzenia kręgowego.
Zobacz również: Równowaga statyczna i dynamiczna – metody oceny.
Za co odpowiada móżdżek?
Czytając powyższe informacje można bez większej wiedzy określić, za co odpowiada móżdżek. Otóż jego zadaniem jest kontrola siły skurczu i napięcia mięśni, a także zapewnienie płynności ruchów. Struktura ta odpowiada ponadto za odpowiednią reakcję ruchową związaną z występowaniem poszczególnych sytuacji. Bez móżdżku nie byłaby możliwa płynna mowa, ani utrzymanie równowagi.
Polecane produkty:
Bibliografia
- Kozubski W., Neurologia, Kompendium, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2014.
- Kozubski W., Neurologia, Wydawnictwo Urban & Partner, Wrocław 2016.
- Stępień A., Neurologia, Tom I, Wydawnictwo Medical Tribune Polska, Warszawa 2014.
Last Updated on 30 maja 2024 by Kamil Maka